Saturday, October 24, 2009
اميد
دارم سعي ميكنم زندگيمو مرتب كنم. واسه كسي كه يه مدت بيبرنامه (عملن) زندگي كرده يه مقدار سخته ولي خب امكان داره! تغييرات با سرعتي خوب و به تدريج در حال ايجاده. گاهي اوقات احساس ميكنم نياز به حمايت روحي دارم. نياز به يه جور اطمينان قلبي. در حالي كه هيچ حمايت كنندهاي ندارم، به خودم اطمينان كامل دارم و ميدونم مشكلات رو پشت سر ميذارم. من اميدوارم و نگران!
3 نظر:
سلام
پس خدا را فراموش کردید.
موفق باشید.
هر كسي تو اين دور و زمونه مخصوصا اگه جوون باشه به يه اهرم اميدواري احتياج داره...تو دور و زمونه اي كه هر كجاش رو ميبيني خنده رو لبهاي مردمش نيست...بايد اميد داشت
اميد؛ نگراني رو تحت الشعاع قرار ميده. ;)
Post a Comment
بازگشت به صفحه اصلي