Monday, December 26, 2005
نوای نی
سالگردی دیگر فرا رسیده است. آن‌ها رفتند. رفتند و غم رفتن‌شان با ما باقی‌ست. یادشان گرامی.
یادم می آید آن روزها همه ناراحت بودند و می‌گریستند. اما من در ظاهر بی‌احساس بودم. غمی را که داشتم در دل می‌انباشتم بی آن که بدانم. یک عکس برای ترکاندن بغض اندوهم کافی بود. عکس مادری که جسم دو فرزندش را در آغوش داشت. یادم نمی‌آید گریه‌ام کی بند آمد.
آخ که گوش دادن به آلبوم نی‌نوای حسین علیزاده چه حالی دارد. دوست دارم به هیچ چیز فکر نکنم. کاش این آرامش ادامه می‌داشت.
ساعت 12:19 AM | لینک ثابت | 0 نظر | Bookmark and Share

0 نظر:

Post a Comment

بازگشت به صفحه اصلي

<body>